کد مطلب:34820 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:20

گنجینه پرسمان » اعتقادات

راز آفرينش انسان چيست و هدف از خلقت او چه بود است؟

گشودن اين راز و پاسخ اساسي و روشن به اين سؤال، در گرو بيان دو مطلب است كه هر كدام نقش مهمّي در حلّ سؤال دارند



1ـ در درجة نخست بايد توجّه نمود كه اين سؤال وقتي به صورت عقدة «لاينحل» در مي آيد كه دايرة هستي را به جهان مادّه منحصر نموده و وجود هستي را در نظامات مادّي و پديده هاي طبيعي محصور سازيم و مرگ را پايان زندگي بشر دانسته و عالمي به نام «رستاخيز» و سرايي به عنوان آخرت نپذيريم.



ولي كساني كه زندگي مادّي را براي انسان منزلي از منازل زندگي بشر ميدانند و به دنبال اين جهان، به سراي ديگري معتقد و عقيدهمندند كه اين جهان مقدّمة جهان ديگر است و مرگ براي بشر پايان نيست، بلكه روزنهاي است به جهان ديگر و پلي است براي نيل به ابديّت، در مكتب اين افراد، پاسخ به اين سؤال سهل و آسان است و اگر هدف از آفرينش انسان را در سيماي او در اين جهان نتوانستند بخوانند، حتماً بايد هدف از خلقت او را در جهان ديگر و در زندگي ابدي او، جستجو بنمايند و بگويند كه هدف از خلقت انسان در اين جهان، آماده كردن او براي يك زندگي ابدي و جاوداني است كه خود هدف و مطلوب نهايي ميباشد.



2ـ مطلب ديگري كه بايد به آن توجه نمود و در حقيقت پاية دومي براي حلّ سؤال محسوب ميشود، اين است



معمولاً انسان هركاري را انجام ميدهد به خاطر نفع خويش و يا به خاطر دفع زياني است كه در ترك اين كار احساس ميكند و در همة اين كارها سود و تكامل خود را جستجو ميكند تا آنجا كه در كارهاي بشر كمتر موردي راميتوان يافت كه فرد كاري را براي خود كار انجام دهد و در انجام آن، حتي به صورت ناخود آگاه تكامل جسمي و معنوي خود را در نظر نگيرد.



البتّه طبيعي است از هر سو احتياج و نياز، انسان را فرا گرفته است و ناچار است براي حفظ و تكامل خويش، كارهاي گوناگون انجام دهد



اما خداوند وجودي است از هر نظر بي پايان و كامل و هيچ گونه احتياج و نيازي در ذات او راه ندارد و از طرفي ميدانيم كه كارهاي او بر طبق مصالح و حكمت است و ساحت او از كار لغو پيراسته ميباشد، در اين صورت نتيجه ميگيريم منظور او از آفرينش انسان، رفع نياز از خود نبوده و نتيجة خلقت بطور مسلّم به خود انسان باز ميگردد؛ هدف اين است كه او را به كمال شايستة خود برساند، بدون اين كه رسانيدن انسان به عاليترين درجات تكامل نتيجهاي براي ذات پاك او داشته باشد.



بنابراين خدا انسان را نيافريد كه نيازي را از خود برطرف سازد، يا كمبود و نقصي را از خود دور نمايد، بلكه انسان را آفريد تا به سوي كمال شايستة خود رهسپار گردد وبا آزادي راه تكامل و سعادت خود را بپويد.



روشنتر بگوييم انسان را آفريده است تا او را به عاليترين درجهاي از كمال برساند و موجودي پست و ناچيز (سلّول انساني) در مسير تكامل خود به جايي برسد كه دانا، توانا، قدرتمند، بااراده، متفكّر و عاقل گردد وبا اين كمالات محدود خود نمايشگر كمالات نامحدود و بيپايان خداوند شود.

---

معارف اسلام


ايت الله مكارم شيرازي